വെളിച്ചം തേടുന്ന വേരുകൾ

കറുത്ത മണ്ണിലെ,
ഇരുട്ടിൽ കുരുങ്ങിയ വേരുകൾ
കെട്ടുപിണഞ്ഞവർ,
മത്സരിച്ചു മത്സരിച്ച്
ഒടുവിൽ കയ്യെത്തിപ്പിടിക്കുന്നത്
ഒരു തുള്ളി ദാഹജലം.
എങ്കിലും, തളിരിലകൾ കിളിർക്കുന്നത്
പൂക്കൾ വിരിയുന്നത്
അങ്ങകലെയാണ്.

പകലെരിഞ്ഞു തീരുവോളം
യന്ത്രം കണക്കെ തിരിഞ്ഞു തളർന്ന്
പിന്നൊരു വേഷപ്പകർച്ചയിൽ
കൂട്ടരൊത്ത് ഒച്ചവച്ചുറക്കെച്ചിരിച്ച്,
ഒടുവിൽ, രാവിന്റെ മടിയിൽ മുഖം പൂഴ്ത്തി,
നൊമ്പരങ്ങൾ പുതച്ചുറങ്ങുന്നവർ.

എവിടേയ്ക്കോ നീളുമീ പാത-
യവരെയും വഹിച്ചതിചടുലമായ്
മുന്നോട്ടു കുതിയ്ക്കുമ്പോൾ
ചുറ്റുമുയരുമാരവങ്ങളിൽ
കാഴ്ച മറയ്ക്കും ധൂളിപടലങ്ങളിൽപ്പെട്ടുഴറി
പിന്നെയുമെത്രയോ, മുഖങ്ങൾ !

അവരിൽ ഞാനുണ്ട്. ഒരുപക്ഷെ, നിങ്ങളും.

എങ്കിലും ഒരുനാൾ,
ഒരു വേനൽ മഴയിൽ
കറുത്ത മേഘങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ,
ആർക്കും തടുക്കാനാവാത്ത
സ്നേഹത്തിന്റെ വെളിച്ചം
അവരിലേയ്ക്കൊഴുകിയെത്തും
വേരുകളിൽ മുളപൊട്ടും,
തളിരിലകൾ പിറക്കും.

ആ വേനൽ മഴയുടെ കുളിരു പുതച്ച്
അവർ പിന്നെയും മയങ്ങും, ഒരുനാൾ
സ്വപ്നതാഴ്വരകൾ കടന്ന്,
കടലേഴും കടന്ന്,
ചെമ്പകം പൂക്കുന്ന നാട്ടിലെത്താൻ.

അവരിൽ നിങ്ങളുണ്ടാവും. ഞാനും?